Цудоўны ясень вырас, брат,
У горадзе Парыжы;
Пад засень ясеневых шат
Бяжыць чарнявы, рыжы,
Стары, малы, усякі люд,
Хадзячы і бязногі.
Спяшаюцца, як на салют
У гонар перамогі.
Раней стаяла там турма,
Тыранаў абаронца.
Цяпер Бастыліі няма,
На плошчы смех і сонца.
І што ні год, то новы плод
На гэтым дрэве спее.
І хто той плод хоць раз у рот
Паклаў, той разумее,
Што не скаціна чалавек,
Што і плебеі - людзі,
Што рабства аджывае век
І болей так не будзе.
З усіх багаццяў даражэй
Французскі гэты плод нам.
Ён прыдае, як чарадзей,
Моц, веру ўсім галодным. [...]
Мой край! І твой не ссечан лес,
Дуброў, гаёў - не жменя.
Былі часы - і ты не лез
Па слова у кішэню.
Табе ў нядаўнія гады
Ўсяго было даволі.
Што ж ты не вырасціў тады
І нам хоць дрэўца волі?
Нам без яго нямілы свет,
А хлеб - з чужога мліва,
І доля - горкі пустацвет
На полі неўрадлівым.
Сваім крывавым мазалём
Мы кормім крывасмокаў,
А самі, бедныя, жывём
І скокам, брат, і бокам.
Але я веру - прыйдзе дзень,
І ён не за гарамі,
Калі Свабода, як прамень,
Разгоніць змрок над намі.
І ўсе народы, ўсе краі,
Здабыўшы дрэва волі,
Паладзяць, бы ў адной сям'і
Браты шчаслівай долі!