Мабыць, грымяць ад гімнаў тыя горы,
адкуль вы родам,
Там ручайкі імчацца, іх песні
ў зялёных долах
Вы пачулі.
Дзе ж зорныя лясы?
Каб мог блукаць там я
Сярод чароўных кветак, якім цудоўнае паветра
Дае жыццё ўвесь год!
Не, горы апусцелі,
а ручайкі засохлі.
І наша песня - плач пакутнага жадання,
што сон наш гоніць
Ды сэрца боль.
А іх таемныя
І мроі, і чаканні,
Ніякай інтанацыяй, ніякім рытмам
Нельга перадаць.
Да вас, захопленых вандроўнікаў,
даносім мы
Усе сакрэты ночы,
а пасля,
Калі ўжо ноч адступіць,
З лугоў мядовых,
з травеньскіх лясоў,
Мы спім, пакуль пяюхі дзённых хораў
Світанак сустракаюць.