Адзінаццаць гадоў, як рухнула Троя,
І мы, ўжо старыя (усім нам гадоў так пад сорак),
Сышліся на сонечны вал, каб пагутарыць
Над кілішкам віна. А ў пыльнай траве
Мітусіліся яшчаркі і стракатыя конікі.
Хто паказваў старыя раны,
А хто гаварыў пра прагу ў сэрцы,
Якое лекацела ад грукату бітвы.
А хто ўзгадаў пра нясцерпнасць пакутаў;
Вочы схмурнелі ад успамінаў
І срэбра пакрыла яшчэ маладыя галовы.
Я сядзеў крыху далей
У баку ад шумлівай гаворкі.
І пачуў, як юнак гадоў дваццаці
Нецярпліва схапіўшы за руку дзяўчыну, сказаў:
«Дык пойдзем жа. Чаго ты стаіш,
Раскрыўшы рот, і слухаеш старэчаў!
Ці не чула ты хіба пра Трою, Ахіла?
І навошта яны нас стамляюць
Сваркай сваёю, імёнамі мёртвых,
Якіх мы не зналі,
Ды нуднымі бітвамі, якіх ніхто і ведаць не хоча?!»
І адвёў яе ўбок.
А яна паглядала на нас
І са смехам успрымала ўсе словы пагарды,
Ды здалёку чутно не было.
А я думаў пра безліч магілаў каля разбуранай Троі,
Пра ўсіх маладых і прыгожых, што ў нябыт адышлі.
Пра пакуты і боль, што былі так дарэмны.
А ў вушах усё гучала гаворка,
Быццам востры клінок сышоўся з клінком.
А двое ішлі ўсё далей і далей...
Абняўшы дзяўчыну, цалаваў яе хлопец.
І нехта з іх гучна смяяўся.
Я паглядзеў на запалыя шчокі,
На стомленыя вочы, сівыя галовы
Старэнькіх мужчын - ім толькі пад сорак -
І таксама ад іх адышоў
Поўны жалю, адчаю і болю.