Нас час уздыблены нясе,
То скуліць, то уздыме.
А хто тут я, а хто мы ўсе
У гэтай блытаніне?
Я тых, хто з краю, не міну,
Нягоднаму б на покуць
Ён локцем ткне пад рабрыну,
Хто перад ім — пад локаць.
Адно мы — творчая сям’я,
Час знуліць нас ці ўздыме.
Ды не удзельнічаю я
У гэтай штурханіне.