Гамоніць лес, а я падгаманю,
Нам ёсць што з ім
праз столькі год успомніць —
І вёсны, і прадзім’я гарчыню,
І кожны лёс свой
успамінам поўніць.
А помніш,
Мілы дружа, хлапчука?
Жыццё ў вачах агеньчыкамі ззяла,
Вясны усход
Адбіўся на шчаках,
Ён быў увесь
з узнёслага запала.
А сёння...
Зазірні у вочы мне —
Агеньчыкі смыляць
няўхільнай стомай.
Нябачны хтосьці
долу плечы гне,
Я сёння іншы,
пэўна, незнаёмы.
І ты стаў, дружа,
іншы праз гады —
Амаль што не чуваць
птушыных спеваў,
І час не мала нарабіў бяды,
Вунь колькі палягло
у сіле дрэваў.
Ўзвывалі буры
Над табой і мной,
Пад корань вырывалі дрэвы, лёсы.
Ты страпянешся,
Ажывеш вясной,
А мне й вясной быць
з галавой бялёсай.
І ўсё-ткі сувязь
паміж намі ёсць,
Цябе люблю я,
Ты — здароў’е зычыш
Я да цябе прыходжу
не як госць,
А ты мяне
Гаспадаром не лічыш.