Як жа пасля смерці
Не хапаць мне будзе,
Сонейка і зорак...
Будзе не хапаць
Вас, каго пакіну,
Дарагія людзі,
Я па ўсім, што зведаў,
Буду сумаваць.
Я па кожнай красцы
Буду сумаваці,
Па расінцы кожнай,
Па лясным «ку-ку»,
Па таму, як тонка
Пахнуць сенажаці,
Па кароўцы божай
І па матыльку.
Па агні ля рэчкі,
З трапяткою вудай,
Дзе зару палошча
Соннай водзі гладзь.
Па парошы снежнай
Сумаваць я буду,
Дожджыка грыбнога
Буду ўспамінаць.
Без птушыных песняў
Востры сум адчую —
Эх, як спеў салоўкі
Хваляваў мне кроў.
Без каточкаў любых
Дужа засумую,
Без жывёлін хатніх,
Без лясных звяроў.
Мілыя бярозы!
Бор мой задуменны!
Залатыя нівы,
Траўныя лугі,
Ў квецені вясенняй
Сад мой белапенны,—
Родная старонка!
Край мой дарагі!
Думку напаследак,
Як гару, нясу я —
Жыў я,
Мітусіўся,
Марыў — а калі...
А калі па мне
Ніхто не засумуе,
Значыцца нікчэмна
Жыў я на зямлі.