Яшчэ вятры свінцовыя гулі
І праз агонь вайны вялі дарогі,
А нам не ўстаць з апаленай зямлі,
А мы не дажылі да перамогі
Трымаючы ля сэрца жах нямы,
Чакала маці звестачкі ад сына.
Лісты ж адправіць не паспелі мы,
Хто паў ля Брэста, хто — каля Берліна.
Світанак мірны — найвялікшы цуд,
Ды толькі да яго дажыў не кожны.
І нам не завітаць у родны кут,
І нам салют не ўбачыць пераможны...
Сучаснасць палымнее ад падзей
І новы, светлы час ляціць над імі,
Каб будучыня мелася ў людзей,
Мы застанемся вечна маладымі.