Жыццё, напоўненае злосцю,
З вачэй ружовасць хутка скіне.
У кожным чалавеку штосьці
З гадамі непазбежна гіне.
З гадамі не ружова — шэра
У сэрцы, у жыцці штодзённа.
І ў светлы ранак гіне вера,
Як матылёк безабаронны.
З гадамі нішчыцца надзея,
Пятля адчаю душыць хмары,
Паўзуць у сэрца дабрадзея
Хлуснёй атручаныя мары.
Мяркуе хтосьці: — Што б драпежна
Схапіць, урваць любой цаною...
А прыйдзецца — і непазбежна
Жыццё напоўніць дабрынёю.