Пусціў мяне Бог у жыццё —
а сэрца не рада,
Хоць ёсць тут святло і цяпло,
любоў і спагада.
Але сярод мора святла
ёсць брудныя плямы,
Якія стварае не Бог,
не д’ябал — а самі.
Яны — упіваюцца ў сэрца
шалёна і люта,
Яны — раз’ядаюць душу,
нібыта атрута...
Пусціў мяне Бог і ў паэзію —
з крыламі буду!..
І тут — мафіёзнасць
і плямы нятворчага бруду.