Жыць, не ствараючы нічога —
жыць нікчэмна.
Як важна ў справы укладаць душу.
Чытаць напісанае некім —
так прыемна,
А ці прыемна хоць каму,
што я пішу?
Сучасны творца — у сябе ўлюбёны,
Сваё чытае на уласным «Я».
Былі ж калісьці
паэтычныя салоны,
Збіраліся паэты,
як адна сям’я.
Сваё для ўсіх чыталі,
іншых адкрывалі,
Было карысна й пазнавальна ўсім.
І — у душы, бы
ў паэтычнай зале
Кіпела творчасць, панаваў уздым.
Духоўны быў уздым,
паэзія буяла —
Застаўся спіс імён,
для нас святых...
А сёння што?
У нас імён нямала,
Хто з рыфмаплётствам —
панібрат, на «ты».