Мяне вы асудзілі на бязвеснасць,
Хоць ваш Пегас храмы, з адным крылом,
I гэтым скарацілі вы адлегласць
Між днём і ноччу, між дабром і злом.
За кволенькія творчых ніў усходы
Хавалі вы сапраўднае нутро.
Як карты, тасавалі ўзнагароды
He горш за тых дзядоў з Палітбюро.
Каб больш сабе ўрваць — ляцелі куляй,
Лавілі славу ў спрэлае сіло.
Пеў хтосьці пеўнем, іншыя — зязюляй,
Ну, а мяне між вас — як не было.
Без сэнсу — бессэнсоўная славеснасць,
Без мудрасці яна — ні сё, ні то.
Мяне вы асудзілі на бязвеснасць,
Задумацца не грэх: — А суддзі хто?