Нашу я ў сэрцы абразок
Святы — сваёй матулі
Вярнуцца мне б хаця разок
Ў дні, што даўно мінулі.
І папрасіць бы у яе
Святое прабачэнне —
Даруй памылкі ўсе мае,
Дай мне ад іх збавенне.
Я заплачу цаной любой,
Жыццём, здароўем, воляй
Я вінаваты прад табой —
Любіў цябе...
Мог болей.
Я грэўся ад вачэй тваіх,
Ўдыхаў любоў жывую.
Табе ж я не сказаў услых,
Як сам цябе люблю я.
Запознены наш самасуд —
Нярэдка й сёння драма.
Любоў матуль — вялікі цуд,
А наша ім?
Таксама.
Не далюбілі колісь мы,
Хаця любілі шчыра.
І вось гняце нас боль нямы
Хоць маці нашы ў свет зімы
І адляцелі ў вырай.
Так, я рабіў усё, што мог,
А ўсё, здаецца, мала.
Я, мама, вобраз твой збярог
Жывым у сэрцы — бачыць Бог,
Калі цябе не стала...
Нашу я ў сэрцы абразок
Сваёй матулі свята.
І чую раптам:
— Ты, сынок,
Ні ў чым не вінаваты.
27 студзеня 2020 г.
34 гады як не стала мамы