Я заблудзіўся ў гарадскім раздраі,
Сярод бязлікіх твараў, мін і спін.
Мне холадна душою, я ў адчаі,
Тут цесна ад людзей, а я адзін.
А я адзін, нібыта у пустыне.
— Дапамажыце выйсці мне адсюль!..
Хтось прамаўчыць,
Хтось на хаду штось кіне,
А большасць — на мяне увагі нуль.
Я ў лабірынтах тлумных і каменных
Блукаю.
Зноў скразняк з пад’ездаў-нор.
О колькі змарнаваў бясцэнных,
Блукаючы,
Тут страціў лепшы твор.
Абрыдла ты, о клетка гарадская,
Я састарэў ў тваіх абдымках тут.
Я чую! Чую, як мяне гукае
Адзіны родны мой, Лагойскі кут.