Ўзыходзіць сонейка —
яму не спіцца,
Наўскрайку неба
квеціць чырвань шчок
Клён з лесу выйшаў
ранкам наталіцца,
Не ведае —
ў які падацца бок.
За даляглядам —
тáемства завеса,
А тут —
бярозак беззаганных бель.
Аблокаў шоўк —
як ветразі, над лесам,
А лес — як велізарны карабель.
А вунь і мора —
ніў жытнёвых хвалі
Шлюць прывітанне
лесу-караблю.
І прасвятлелі сонечныя далі,
І новы дзень спусціўся на зямлю.