Душа да душы
шлях шукала спрадвеку,
Быў рады заўжды
чалавек чалавеку.
Чужы, незнаёмы,
з дарогі далёкай —
А ў хату пускалі
і ноччу глыбокай.
Магчымасць была
адпачыць, прытуліцца —
Лічылі за гонар
цяплом падзяліцца,
Бо ведалі продкі,
што Бог жыў у кожным...
А сёння зрабілі мы
дом свой бязбожным.
У сэрцах, у душах
пануе бязбожжа —
І наша бяздушша
пайшло ў падарожжа —
Ад лёсу да лёсу,
ад нас да нашчадкаў —
І мы — ад нуля,
і яны — ўсё спачатку.