Хачу успакаення —
не упакаення.
Упакаенне прыйдзе без «хачу».
Душы раздрыга сёння —
без наймення,
Нібыта ў бездань галавой лячу.
І гэта для мяне —
страшэнныя гадзіны,
І я — безабаронны, як дзіця.
Пакорліва стаю, зусім адзін-адзіны,
Сярод свайго і не свайго жыцця.
І кожная крычыць
у арганізме клетка,
З крывёю п’е адчаю гарчыню.
Такі адчай наведваецца
вельмі рэдка,
Не ведаю —
магчыма, ў першыню.