Гурток бярозак пазірае сціпла,
Прад імі дуб,
нібыта просіць слова.
А наваколле штогадова, звыкла,
Мяняецца штодзённа, паступова.
У клёна восень
падпаліла шчокі,
Залоціць сонца
ўсё усмешкай шчырай.
Гуськом па небе
праплылі аблокі
У нейкі, толькі ім
вядомы вырай.
Я гэта, быццам бачыў
І не бачыў
Ці, можа, гэта сніў я шматразова.
Адчуў душой —
прадзімак замаячыў,
Як і заўсёды —
непаўторна, нова.