Сняданак з’еў я сам,
а ворагу — вячэру,
І спаць галодны ўклаўся, нашчака.
Пасля чаго я дактарам і прымаўкам не веру,
Бо вораг той, што з’еў
усю маю вячэру,
Салодка спаў, выводзіў храпака.
А я ўсю ноч не спаў,
я перажыў нямала,
Ускокваў, клаўся зноў сярод начы.
У страўніку маім, то выла, то вурчала,
Хацелася так есці,
Хоць крычы.
Ды кажуць нездарма,
што лоб шукае гуза,
І я знайшоў у прымаўцы хлусню.
Цяпер я перад сном сілкуюся ад пуза,
І сплю да ранку,
І чарцей не сню.