Мой сум, як месяца святло,
Душу і светліць, і міражыць.
І тое, ўсё, што аджыло,
Здаецца, меней важыць.
Я штучнай радасцю жыву
І светлым сумам натуральным.
Між гэтым лезе ў галаву
І думак рой адчайны.
І тлумяць галаву яны
Ўвесь час настойліва, упарта:
Гадам жыцця няма цаны
Ці не таму, што ўсе яны,
Нічога і не варты?
Бо дакаціўся і да нас
Забруджаны, з усяго свету,
Да творчасці астылы час,
Адданы толькі інтэрнэту.