Чытаю афішу: —
«Сустрэча з народным паэтам».
Афіша сумуе —
нікога няма ля яе...
Я верыў заўсёды —
дый ведае кожны аб гэтым:
Вясною салоўка
без званняў высокіх пяе.
І любяць яго — «нізы»,
і «вярхі», і «праслойкі»
Без гучных указаў
і без непатрэбных афіш.
О, каб нам паэзіяй жыць,
як не жыць без салоўкі —
Ніколі не ўбачыў бы свет
на духоўнасці крыж.
А я — не народны паэт,
і ўсё-ткі не антынародны
І я без даведак і шыльдаў
пішу пра народ...
Што ў года пытацца:
ён шчодры прыйшоў ці бясплодны?
На гэта адкажуць дакладна
стагоддзі — не год.