Адкуль яны, паэзіі вытокі,
Дзе кожны верш народжаны — дзіця?
Адныя скажуць, ткнуўшы рукі ў бокі:
— Адкуль вытокі? Ведама — з жыцця!
Другія знойдуць іншае рашэнне,
Свой погляд вытыркаючы найперш:
— Адкуль вытокі? Ведама — з натхнення,
У ім бярэ пачатак кожны верш.
— Ды што ён тут вярзе «натхненнік» гэны? —
Пярэчыць гучна нечы маналог.
— Адкуль вытокі? Балем правяць гены!
А хтосьці хмыкне: — А над імі — Бог...
О колькі меркаванняў! Спектр шырокі,
Іх маем мы, як кажуць, цэлы куль.
І ўсё ж адкуль паэзіі вытокі?
Не ведаю...
І сапраўды — адкуль?