Пакутаў нашых —
Чым далей, тым болей,
І сэрцу колка
ад падзей асця.
О жах!
Не мог падумаць я ніколі,
Што можна так
стаміцца ад жыцця.
Ды наша старасць —
нашых душ ахова,
Канец жыцця мы можам
ў нізцы год
Любіць і не любіць адначасова,
Прымаючы без слёз
наш адыход.