Фінал жыцця —
далёка не салодкі.
Вось ельнік —
і над ім гады гулі.
Мы з ельнікам амаль што аднагодкі,
Спачатку мы —
плячо ў плячо раслі.
Ніякага няма тут чараўніцтва.
Мы аднагодкі з ім?
Чаму і як?
Калісьці вучняў нас,
вялі ў лясніцтва
Высаджваць на дзялянках маладняк.
Вось ён і рос,
пасаджаны і мною,
Той, пад нагамі ледзьве бачны “лес”.
А сёння ён узрос,
стаіць сцяною,
Вяршынямі імкнецца да нябес.
З’яднаны мы
адной жыццёвай нішай,
Для нас закон прыроды —
не сюрпрыз.
Яму — мацнець, расці
ўсё вышай, вышай,
А мне — слабець, слабець,
расці уніз.