Адно папрашу,
адлятаючы ў вырай,
Зірнуўшы на наш
беларускі абшар:
— Пастаўце мне помнік
з удзячнасці шчырай,
З узнёсласці светлай,
з нездраджаных мар.
Мне вас не сустрэць,
маладых, незнаёмых,
Мой час адышоў,
ваш на ўзлёце гудзе.
— Пастаўце мне помнік
з памкненняў свядомых,
З шляхоў, па якіх
Адраджэнне ідзе.
Законы адвечныя
сувязі геннай:
Ёсць голле на дрэве,
бо ёсць карані...
— Пастаўце мне помнік
не з глыбы каменнай,
He з бронзы халоднай,
а з душ цеплыні.