Жыве чалавек сабе — жвавы, жывы,
А вось галава «нежывая».
І рыбіна, кажуць, гніе з галавы,
Ды мала чаго не бывае.
Нібыта па месцы адным крапіва,
Мой верш гэты для безгаловых.
А вось у дзяржавы ўсё ж ёсць галава,
Каб жыць нам у лепшых умовах.
Затое культура ледзь-ледзь на плаву,
Адно толькі бачыцца выйсце —
Узяць бы ёй, ампутаваць галаву,
Яна на плячах без карысці.