Ад беднаты, ад самапасу,
Я прадзіраўся ў гэты свет.
Я — сын зямлі, людзей і часу,
Душы агеньчык між планет.
Я творчасцю свяціў праз хмары,
Спяліў духоўнасць на крыле.
Я спадзяваўся — так я марыў,
Што я патрэбны ўсім, але...
Я марыў там, дзе лішні трэці —
Агеньчык міжпланетны згас.
Я — пасынак на гэтым свеце,
Чужы, на жаль, і свет, і час.
Я — сын зямлі, адной мы долі.
Яна, як маці, ў час бяды,
У векавым сваім прыполе
Мяне прытуліць назаўжды.