Мы, пакуль маладыя,
Шчыруем і мала бядуем.
Ды аб чым бедаваць?
Мы пакуль што пасевы не жнём.
Мы жывём адным днём,
Хоць і планы надоўга будуем,
Хоць сто год пражываем,
А ўсё-ткі жывём адным днём.
Мы жывём з вамі сёння,
А заўтра збіраемся толькі.
Мы жывём адным днём,
А «ўчора» — яно ўжо было.
І гады, што прайшлі —
Нібы тыя далёкія зоркі,
Ад якіх нам «у сёння»,
Ні цёпла, ні ззяе святло...
Як мой брат паміраў,
Ён цішком уздыхнуў развітальна,
І апошнія словы,
На дзіва, без болю былі.
Ці мяне супакойваў.
Ці проста сказаў памінальна:
— Не такое й малое
Пражыў я жыццё на зямлі...
Эх, Кастусь дарагі,
Мы жывём адным днём — унікальна,
Ты жывеш... дажываеш...
У гэту хвіліну, цяпер.
А ў мінулым — нішто,
Успамінаў тваіх віртуальнасць,
А наперадзе... хутка...
Рэальнасць — магілы ашчэр...
Я жыву адным днём,
Што зраблю, тое й зроблена будзе,
Не жыву я «ва ўчора»,
А заўтра ці буду — мо й не.
Я жыву ў гэты дзень —
Ў гэтай радасці, тлуме і гудзе,
А закончыцца дзень —
І жыццё з ім, магчыма, міне.