Ляжыць нябожчык у труне,
Яму нішто не дапаможа.
А поп над ім, прабачце мне,
Праз слова:
— Слава табе, Божа!
Яшчэ, калі памёр стары,
Як кажуць, іншая тут справа.
А хто ўмірае без пары —
Дзіця, юнак —
Навошта «слава»?
А адпяваюць немаўля —
І славяць Бога, Ойца, Духа.
І стыне сэрца, вяне вуха —
Святога тут — ніжэй нуля.
Упарты я,
хоць трэсні ў лоб,
Я не хачу ў труне такога,
Каб нада мною нейкі поп,
За адыход мой славіў Бога.