Прачнуўся я ў добрым настроі —
І ў ванну, пад душ— любата!
А пырскі сярэбраным роем
Зляталі з грудзей, з жывата.
Абцёрся!
Абветрыўся фенам!
Бадзёры — на кухню. А тут:
Жульен і цяляціна з хрэнам,
І піва з арэшкамі.
Цуд!
Духмяную каву з вяршкамі,
Паміж дарагіх цыгарэт,
Маленькімі выпіў глыткамі,
Каб чуць непаўторны «букет».
Настрою спрыяла надвор’е,
Вясна і блакітнасць нябёс.
З усмешкаю выйшаў на двор я —
Нібыта анёл мяне нёс.
Спрыяльнасці водар запрудзіў
Дзяржаву! Куды ні зірні —
Зусім незнаёмыя людзі,
А колькі ад іх цеплыні!
Старыя, малыя — без спешкі,
Паволі насустрач ішлі.
Усмешкі!
Усмешкі!
Усмешкі!
Мільёнамі кветак цвілі!
З усмешкай — і погляд ласкавы
Праменьчыкам ззяе, гарыць.
Хацелася добрыя справы
Для кожнага і для дзяржавы
Рабіць і ад сэрца дарыць.
На свеце — не мала гадоў я.
І стаў заўважаць, што для нас
Галоўны здабытак — здароўе,
Яно пераадольвае час.
Дзівосна было б, алагічна,
Каб людзі хварэць пачалі —
Звышчыста, звышэкалагічна
На нашай заможнай зямлі.
І нібы каштоўны гасцінец —
Апошняя знікла турма,
Бо словаў «злачынства», «злачынец»
У слоўніках нават няма.
І крочым мы, хуткасць набраўшы,
Таму што, апроч усяго,
Працуе, не еўшы, не спаўшы,
Урад для народа свайго.
*
Сярод чорна-белых, ружовых
Адпушчаных Госпадам дзён
Мяняе уклад наш жыццёвы
Адзін гэты дзень. Толькі ён!
Чакаеш яго набліжэнне
І верыш, што ён прынясе
Другое тваё нараджэнне —
І скончацца клопаты ўсе.
«Свой» дзень прычакаў я нарэшце,
Ішоў да яго праз гады.
Хоць біце мяне, ці хоць рэжце —
Адкрыўся мне свет, сапраўды.
На пенсіі я!!! І не дзіва,
Што цешуся, нібы дзіця,
Што дзень распачаўся імкліва
На новай ступені жыцця.
Што мой кашалёк не парожні,
Бо рупіўся, лынды не біў,
Што я працаваў, як і кожны —
На старасць сабе зарабіў.
Цяпер — падарожжы, круізы,
Якія не бачыў і ў сне!
Любыя жаданні-капрызы,
Дальбог, падуладныя мне.
Ішоў я шчаслівы і марыў,
Ствараў таямніцы пячаць:
— Спачатку махну на Канары!
А можа, з Таіці пачаць?..
Ды голас унутраны точыць
Мне сэрца, як шашаль сцяну:
— А мо у Парыж лепш падскочыць?
З Парыжа у Рым сігану!
Другі голас, дзёрзкі і звонкі,
Звініць і звініць, як камар:
— Ты лепей пачні з Амазонкі!
Экзотыка! Тропікаў жар!..
А трэці сказаў: — Што ты скачаш?
Усюды паспееш — павер!
Усё, што захочаш, пабачыш.
Ты — вольны! Ты — пенсіянер!
Збірайся ў дарогу! He баўся! —
Унутраны голас дзяўбе.—
Ля ног тваіх свет распластаўся,
Ляжыць і чакае цябе!
Свярбелі ад пругкасці ногі —
Віват, Адысея мая!
Далей я ішоў сярод многіх,
Такіх жа шчаслівых, як я.
Убачыўшы краму, вітрыну,
Зайшоў у «Марскія дары».
Купіў на абед асятрыну,
Крэветкі, грам трыста ікры.
Затым, па дарозе дахаты,
Купіў вінаград, ананас.
Каб кожны быў сыты, багаты,
Клапоцяцца зверху аб нас.
*
Азвалася жонка звягліва:
— Ну, хопіць гультаіць! He спі!
Вазьмі вось бутэлькі з-пад піва
І здай... ды хоць хлеба купі.
Пужліва разбегліся мары.
Ляжаў я на ложку старым...
Кудысьці прапалі Канары,
Уцёк за Парыжам і Рым.
Няма ад цяляціны й духу —
Міраж каляровы растаў.
Адкінуўшы з коўдраю скруху,
Я з ложка скрыпучага ўстаў.
З тых мараў, што бачыў я сёння,
Са мной засталося адно —
He мара, а горыч штодзёння:
На пенсіі я — і даўно.
Збіраю апошнія крошкі,
А голад прыходзіць і ў сны.
Ад вопраткі — рожкі ды ножкі,
З абутку — падэшвы адны.
З маленства і самааддана
Ішачыў, а бедны, як мыш.
Мне з’ездзіць у вёску складана,
А што ўжо казаць пра Парыж?
Ішоў я, пабразгваў шклатарай,
Выпіхваў гаркоту з грудзей.
І бачыў пад чорнаю хмарай
Патухлыя вочы людзей.
Hі смеху, ніводнай усмешкі —
Як кажуць, схапілі пад дых.
Цяляціна,
З півам арэшкі,
Жульены,
Ікра —
He для іх.
Сумленныя — рады скарынцы,
З канцамі не зводзяць канцы.
Затое жыруюць злачынцы
І рознага роду «спяцы».
Чарнобыль, хваробы лютуюць,
Жыццё скарачаюць, гады,
А гора не бачаць, не чуюць
Стваральнікі гэтай бяды.
Бутэлькі задзынкалі...
Дзе я?
Няўжо апусціўся на дно?
Ах, гэта ж мая Адысея!
Шукаю я хлеб — не руно.
1988