У грудзі вецер і пыл у вочы,
Сярод калдобін лягла дарога.
Адзін напрамак — ужо не збочыць,
Хоць з ног збіваюць — сустрэчных многа.
Я свой напрамак лічу бясспрэчным,
Не хутка будзе лічыць так кожны,
Бо бачу многа людзей сустрэчных,
І вельмі мала ёсць падарожных.
Ісці па ветры лягчэй — паблажка,
Ды толькі вецер і смецце гоніць.
Плысці па плыні зусім не цяжка,
А супраць — плынь мне не забароніць.