Ты сведка, літасцівы Бог,
Як я шмат год таму,
Ў жыццё пераступіў парог
І ўсё аддаў яму.
І нават на зыходзе сіл
І ў самы бедны час,
Ў цябе нічога не прасіў,
Каб цень не ўзнік між нас.
*
Час кіруе надзеі усе
пад адхон,
Не шкадуе
Нічога й нікога
Парушаю напісаны
мной жа закон
І звяртаюся
З просьбай да Бога.
Пахаваў шмат я родных
і блізкіх сваіх,
Стратаў боль
назаўжды ў маім лёсе.
Бачыў я, як балюча,
ў пакутах якіх,
Паміраць ім усім
Давялося.
Колькі гора глынулі
яны пры жыцці
І ў вайну,
І ў гады сацзастою.
Перад смерцю хоць
ім бы палёгку знайсці
І памерці
Ў абдымках спакою.
Не, бязлітасны хтосьці
ім вынес прысуд,
Ці ж патрэбныя мукі ім тыя?
Толькі мама і тата
пазбеглі пакут
І памерлі у сне,
як святыя.
Вось і мне бы памерці
з усмешкай у сне,
Пад крылом няўміручае казкі.
Паспрыяй, Божа мілы,
у гэтым і мне,
Калі я заслужыў тваёй ласкі.