Калі слова загіне —
і сам я загіну...
Калі слова не з сэрца
кладзецца ў радкі,
Значыць слова кладзецца,
лічы, ў дамавіну
Незапатрабаваным —
на век, на вякі.
Вершаванае слова —
душа на распяцці,
Вершаваная рыфма —
не сэрца, агонь.
Ды і верш —
нібы аўтар памерлы на свяце,
Нібы ў часе бяскрылым
акрылены конь.
Да паэзіі крылы нясуць
цераз церні,
Праз пакуты адвечныя —
быць ці не быць!
Боль, змаганне ці смерць —
а натхненне не зверне
Ад адзінае зоркі,
што над лёсам гарыць.