Адзіноцтва — не востраў бязлюдны,
У нейкай бамбукавай будцы,
Дзе нікога — гады, дзе да скону не будзе
Душы чалавечай ніводнай.
Адзіноцтва — ў натоўпе, хоць у ім
Ні дыхнуць, ні крануцца,
Адзіноцтва — дзе локаць да локця,
А локаць суседні халодны.
Калі вочы у вочы,
А ад поглядаў толькі вачніцы,
А ад вуснаў — не словы, не ўсмешкі,
А колкасць калючага дроту.
Вось чаму будзе востраў бязлюдны,
А не шчыльнасць натоўпная сніцца.
І маё адзіноцтва абрала б
Той востраў бязлюдны ў ахвоту.