Пасля першых замарозкаў,
Напярэдадні зімы,
Скінуў з плеч свае абноскі
Аднаногі клён храмы.
Ён распрáнуты гібее,
Водар горкіх думак п’е.
Хутка, хутка ўжо завея
Калыханку прапяе.
Ён засне зімой глыбока,
Будзе бачыць казкі-сны.
Прастаіць ён «рукі ў бокі»
Заінелы да вясны.
А вясной расправіць голле —
Як не цешыцца яму!
Ён адзін у чыстым полі
Мужна перажыў зіму.