Ў якой далі б ні быў я ад людзей,
Якія б ночы не глядзелі ў вочы,
Я нават ад няздзейсненых надзей,
Ад іх святла ледзь бачнага не збочыў.
Хоць нішчылі мяцеліцы сляды,
Хоць паглыналі белы свет завеі,
Я кіраваўся праз гады туды,
Да вечнага агеньчыка надзеі.
Я й сёння не стамляюся ісці,
Хоць цемра ў вочы і не тыя сілы.
Мае арыенціры у жыцці —
Мае надзеі, майго лёсу крылы.