Гары, агонь, што ў маім сэрцы ўспыхнуў,
Не патухай, не астывай — гары
Пакуль задумак носьбіт я і рыфмаў,
Жыві, агонь, не згасні без пары.
Ты ў сэрцы у маім падобны цуду,
Гарыш у ім ты — і яно гарыць.
Я творамі цябе сваімі буду
Жывіць, каб не патух — і зноў жывіць.
Калі ж прытоміць нас гадоў аблога
І ў сэрца мне бяды упрэцца клін,
Тады ўжо мы з табой, з дазволу Бога,
Адыдзем назаўсёды на спачын.