— Схадзі ты у краму, купі хоць чаго там,—
Я жонцы кажу,— З ложку злазь.
Бо я — то каса, то сякера — пад потам,
То пыл заядае, то гразь.
Ты ж дома без працы сядзіш, як царыца,
Няўжо нагадаць «тваю маць?»
Пара ўжо пра мужа і паклапаціцца,
Купі мне (па горле я пстрыкнуў) вадзіцы,
Каб горла мог прапаласкаць.
Яна — без замінкі, за грошы й за дзверы,
Пайшла палавіна мая.
Што ж, жонка мае зразумела намеры,
Я — закусь на стол, ай ды я!
Калі ж мая жонка вярнулася з крамы
Й дастала пакупкі свае,
Застыў я прад ёй, як баран каля брамы,
Не зводжу свой погляд з яе.
Яна мне: — Як ты і прасіў, я купіла,
(Мой клопат цяпер ацані)
Каб змыў ты і гразь, і пот з пылам — вось мыла,
І гэта купіла — вазьмі.
Схапіў я мензурку: — А гэта што? — Лекі!
Купіла для горла вады.
Я з крамы ішла і забегла ў аптэку,
Каб рот паласкаў, каб да скону ты веку
Не ведаў ад горла бяды.
Успомніў я «маць» маёй жонкі-царыцы —
Эх, цяжка жывецца мужам!
На чорта мне, дурню, дало ажаніцца,
Хадзіў бы у краму лепш сам.