А стагоддзі пройдуць хутка,
Год трохтысячны міне.
І не застанецца й чутка
Ні пра вас, ні пра мяне.
Ну і хрэн на гэта сала!
Быць альбо не быць бядзе —
Дзе ўжо наша не прапала
Й пасля нас не прападзе.
Дык не надзімайце шчокі,
Гэй, хто ёсць, гайда да нас,
Вып’ем не за той далёкі,
А за наш, нягоршы час.
Век у памяці кароткі,
Але мы кульнём келіх,
Памянём аджыўшых продкаў
І уславім працу іх.
Й намі зроблена не мала,
Й мы не марнавалі час.
Дзе ўжо наша не прапала!
Так! Наступны тост за нас!
П’ём да дна, вагацца годзе,
Ці ж баяцца нам зімы!
Тупнем так, каб праз стагоддзі
Напісалі: — Ай ды мы!