Каханыя сварацца позна ці рана,
Ды іх асвятляе кахання маяк.
І мы пасварыліся з ёй нечакана,
А вось памірыцца не можам ніяк.
Гармонія сэрцаў не мае цаны.
Я ёй прапаную разоў можа пяць:
— Давай закапáем сякеру вайны!
Ды словы адскокваюць, як ад сцяны.
Яна мне: — А чым будзеш дровы шчапаць?
Тады прапаную другое ёй шчыра,
Абняўшы яе, з цеплынёй гавару:
— А можа закурым з табой люльку міру?
Яна мне: — Ты ж ведаеш, я не куру.
Я ўзяўся за сэрца: — Каханнем я хворы!
— Кладзіся ў бальніцу.— Мне раіць яна...
Як лёгка жылося б нам без алегорый,
Яны паміж мною і ёй, як сцяна.