О як хацеў бы гэтага не чуць.
Ды чую за сабой азарт пагоні.
І з-пад падковаў часу іскры — жуць!
І ноч да воч, як пісталет да скроні.
Я вырываўся ўперад што ні раз,
Вось-вось і стане ціха за спіною.
Але губляўся сіл маіх запас
І з новай моцай гнаў алюр за мною.
О як складана —
Ўсё ў сядле, ў сядле,
Адчайна лёс мой па жыцці галопіць.
Я сперадзі пакуль...
Пакуль, але
На колькі сіл маіх астатніх хопіць?