О бедныя вы,
будучыні дзеці!
Вас зрабаваў
Тэхнічна-жорсткі час...
Але ж былі яшчэ
на гэтым свеце
Жывыя казкі,
зніклыя да вас.
Жывыя казкі —
матылькі-вясёлкі
Былі, як краскі
у блакіце дзён.
Ўзляталі з пальцаў
Божыя кароўкі,
Хрушчоў паважных
чуўся барытон.
Стракозы
У паветры рух спынялі,
Затым знікалі
ў адзін міг з вачэй
А летам, як загадкава спявалі
Цыкады ў цемры
сцішаных начэй.
Яны падпарадкоўваліся музе,
Што ім дала Прырода
Альбо Бог.
А як з запалам
конікі на лузе,
Бы акрабаты,
Пстрыкалі з-пад ног.
А колькі птушак...
Спеваў іх не чутна,
Усіх перамалоў
бяздушны век.
І сонца пазірае
вокам мутным,
Як ён усё знішчае,
Чалавек.
Вы, ўросшыя ў экраны інтэрнэта,
Ужо не дзеці,
а рабы яго.
Знямелай пусткай
робіцца планета —
Яно і чалавецтва —
хто каго?
Пустым
Й не свята месца не бывае,
Нясвятасць
Дапінае ў кожны кут.
Прырода гіне,
ўсё з яе знікае,
А жорсткасць і бяздушша —
Тут як тут.
2017 г.