З зямлі — агульнае грабніцы,
Імкнуцца ў высь за Храмам Храм.
І з кожнай чуюцца званіцы
Званы, як напамінак нам.
Пра тое, што жыцця аблога
Пярэйдзе ў прах, нябыт і стынь
Нішто не вечна, апроч Бога,
Таму маліцеся — амінь!
Званы ўспрымаем сэрцам чулым,
Іх прагна ловіць душаў слых.
Па кім званы? І па мінулым,
Таксама і па нам, жывых.