Дарога пачынаецца з сцяжынкі,
З вытока кволага — рачная плынь.
А вось на дрэвах тонкія галінкі,
Ўсе ад ствала імкнуцца да вяршынь.
Усё ў прыродзе геніяльна-проста,
Удасканальваецца з веку ў век.
Усё без дырэктываў і без ГОСТаў,
Якімі абрастае чалавек.
А чалавек і сапраўды загадка.
Крок першы — ад парогу, ад дзвярэй.
Ён напачатку, як ручай-дзіцятка,
Затым жа —
плынь жыцця шырэй, шырэй.
А чалавек — нястрымана-практычны,
Дабро і бруд —
усё ў раку жыцця.
І вось ужо выток жыцця крынічны,
Як і рака, нягодны для піцця.
Усё удасканальваецца ў свеце,
Ды ў нечым памыляецца і час —
Ад веку ў век, сама анёласць — дзеці,
Чаму ж так шмат адмоўнага ў нас?