— Нам сваты патэлефанавалі,
Заўтра ў госці едуць — ў рот ім кол.
Жонка мужу мовіла ў запале,—
Трэба ж рыхтавацца, ладзіць стол.
— Ты, Мальвіна, зазірні ў панчоху,
Зладзім стол, ці ж гэта першы раз,
Пятага-дзясятага патроху,
У кублé не пуста, ёсць запас.
— Ну, Мікола, табе госці — й чэрці!
У Мальвіны, аж гарыць язык.
Іх не ўкорміш, любяць так пажэрці,
Ад запасаў застанецца пшык.
Раптам кажа: — Развяду бяду я
Адным пальцам, толькі ты маўчы.
І Мальвіна хітры план будуе,
Як уратаваць свае харчы.
— Трэба нам размову распавесці
За сталом пра ўсякую брыду,
Каб яны у нас не толькі есці,
Не хацелі й думаць пра яду.
І пакуль, раскрыўшы два хлябалы,
Будуць думаць, што тут да чаго,
Ты вяндліну, каўбасу і сала
Падграбай да берага свайго.
*
За сталом Мальвініна ідэя
Стаць павінна ў горле, нібы кол.
— Чула за шпалерамі мышэй я,
Пэўна, сёння лазілі й на стол.
А яшчэ — ў нас прусакоў не мала,
Іх калом не адагнаць ад хат.
Я і з сала сёння іх зганяла,
На вяндліне падушыла шмат.
— Гэта што! — у адказ сваты Мальвіне,—
Што мы, свацця чулі — гэта шок:
Ад такой вось, як у вас вяндліны,
Будзе цэльны заварот кішок.
Ад такой вось, як у вас, каўбаскі,
Варта з’есці кусьмячок такі,
Страўнік будзе раздзіраць на часткі.
Боль нясцерпны — каб яе ваўкі!
А калі яшчэ паесці сала
Ды з капустай, як у вас вось тут,
Ох і будзе з’еўшаму не мала —
Адкідон, хана, кранты, капут...
І пры тым гасцей не хвалявала
Сказанае імі — і яны
Елі каўбасу, вяндліну, сала,
Бульбу і капусту, і бліны.
А гаспадары, як з’елі мыла,
Не раскрылі на харчы раты,
Толькі б кішкі ім не закруціла,
Толькі б не кранулі іх кранты.