Ты памылілася,
Вясна,
Пастукаўшы ў маё
Акно
Даўно ўжо выпіта
Да дна
Юнацтва хмельнае
Віно.
Салодкі успамін
Жыве
Вясёлых маладых
Забаў,
Як адкружыў
У галаве
Напой настою
Летніх траў.
О колькі блытаных
Слядоў
У неразгаданым
Жыцці.
Сум горкі восеньскіх
Гадоў —
Гарчэй напою
Не знайсці.
І ўсё-ткі п’ю ўзахлёб
Яго —
Да д’ябла сціпласць
І мараль!
Тут фініш і жыцця
Майго,
Тут і жыцця
Апошні баль
Я п’ю ўзахлёб
Гаркоту год,
Мне не падняцца
На крыло.
І малаўцешны
Падсалод —
Маё надзейнае
«Было».
Я адыходжу
Ад акна,
Спыняе час адвечны
Бег.
О, восень,
Лета
І вясна,
Бывайце!
Бачу першы снег.