Як уявіць жыцця апошні дзень,
Бязлітасны, перадсмяротны цень?
Каб папярэдзіў Бог ціхутка нас,
Што б чалавек зрабіў у гэты час?
Адчуў, напэўна, кожны б сэрца мукі,
Адны б чакалі, апусціўшы рукі,
Свайго, такога хуткага канца,
А хтосьці — да святога да Айца
Пабег, каб замаліць свае грахі —
Авось у рай патрапяць патрахі!
А нехта паспяшыць усмерць напіцца —
Ад пекла пітуну не адкруціцца.
Прыкіне хтось: —
Памру, хоць круць, хоць верць,
Пятлю на шыю й апярэдзіць смерць.
У дзень такі —
ва ўсіх сцязя свая...
А што б, цікава, адчыбучыў я?
Нашто мне рай?
Напіўся б я найперш,
А потым напісаў апошні верш
Пра тое, як грашыў у маладосці —
А раптам прачытае яго хтосьці,
Ды і ухваліць: — Паміраў, не ныў,
І усміхнецца — Не дарэмна жыў.