Спаўна
Адлéцеў час зялёны,
Кастрычнік з намі развітаўся.
На голай яблыньцы —
Без кроны
Апошні яблычак застаўся.
Вятры адзенне з дрэў злупілі,
Нібы з ахвяр сваіх злачынцы.
А яблычак —
З апошняй сілы
Вісіць на тоненькай галінцы.
Разгойдвае яго прадзім’е,
Зямлі магніціць прыцягненне,
Здаецца,
Што сарвецца, грымне
Упарты яблык праз імгненне.
Дзьме безгаловіца разгульна,
Прэч праганяе восень спешна.
І лістападу ўжо няўтульна,
Дыханне адчувае снежня.
А яблычак?..
Як птах бяскрылы,
Ў паветры стылым мітусіцца.
Якою моцай напаіла
Яго карміцелька-зямліца?
Гібее ў прадзімовым спеве
Мой сад ў бязлітасці адвечнай.
Вось так вось
На сямейным дрэве —
Апошні я, недаўгавечны.
Майго жыцця прадзім’е стыне,
І думкі колюць, як ільдзінкі.
Імгненне,
Дзень
Ці год абрыне
Мяне з аслабленай галінкі?