Прыйшоў улегцы я у сёння —
з сэрцам чулым
Астатняе, што меў,
губляў па свеце я.
Блакіт вачэй маіх
застаўся у мінулым,
там недзе, між гадоў,
і маладосць мая.
Вярнуцца б мне туды
з сучаснасці-аблогі,
Ды тое, што згубіў,
нязмененым знайсці.
Але ў той лепшы час
няма, на жаль, дарогі,
І нават каб была,
не хопіць сіл дайсці.
Апошні мой рубеж —
ні ўперад, ні вярнуцца,
Адвечны свой напой —
атруту думак п’ю.
Душой бы да душы
ласкава прыхінуцца —
Як той раскуты конь,
няўпэўнена стаю.