Я хутка, хутка вас пакіну,
Бяздомнікі, мой лёс, мой боль.
І я ад гэтай думкі стыну,
Яна мне, як на рану соль.
Я вас уратаваў не мала,
Туліў, карміў, рабіў, што мог,
Усім дзяліўся, бачыць Бог,
І ўсё-такі вас менш не стала.
Душа з душой — ці ж не багацце?
Быў кут багаты вамі мой.
Бывала, не ступіць у хаце
Ад вас, у маразы, зімой.
Вы шчырасцю — вышэйшай пробы,
Вы ўсе, але ў жыцці-віры,
Усё здаралася — хваробы
І лекі, і ветдактары.
Ў неўладкаванай кругаверці,
Ў якой і дзень жыцця — аванс,
Нярэдка, між жыццём і смерцю,
Для вас я быў апошні шанс.
Бяздомнікі — як дзірка ў мосце,
Праблема ваша — нічыя.
Дай Бог, каб вам спаткаўся хтосьці
Пасля мяне, такі, як я.
Я побач з вамі быў шчаслівы
І вось мінае гэты час.
І як жа без мяне жахліва
Ўявіць на гэтым свеце вас.
Страшней, чым ёсць, вас абяздоліць
Магчыма толькі ў страшным сне...
Наколькі памяць вам дазволіць,
Вы будзеце чакаць мяне.
Чакаць, шукаючы закýты,
Чакаць — чаму мяне няма?
Вас будзе грызці голад люты,
Дажджы ліць, свірапець зіма.