Сцвярджаюць, быццам рвецца там,
Дзе тонка,
Сушыць пустым не варта галаву.
Перада мной апошняя старонка,
Яе я дапішу,
А не парву.
І на апошняй, тоненькай паперцы,
У словах ёсць мінор
І ёсць мажор.
Да іх адкрыта прыхінаю сэрца,
Апошні раз
У мой апошні твор.
А быў жа колісь
Верш мой самы першы,
Яго ў сабе пранёс я праз гады,
Не здрадзіў я яму —
За ўсе ён вершы
Бліжэй мне — блазнюкова малады.
Я шчыра так пісаць ужо не здольны,
Ў палоне матэр’яльных перамен.
Ці ж можам параўнаць мы
Вецер вольны
З паветрам спёртым між кватэрных сцен.
Стаяў я колісь
Прад вялікім светам
З адкрытаю душой, амаль дзіця.
Між першым тым
Й апошнім вершам гэтым —
І проза, і паэзія жыцця.
Развагі,
Пошук,
Ісціна святая,
Прад чым я спасаваў,
Што перамог,
Усё, што меў,
Што за душою маю —
Уклаў у творы шчыра, бачыць Бог.
Не ведаю, ці шмат ад іх карысці,
Шматлікіх твораў, што пакіну я...
Усё, на жаль, канчаецца калісьці,
Як і старонка гэтая мая.